Αναζητώντας το Olmsted στην εποχή της παγκόσμιας αστικοποίησης – ΤΟ ΒΡΩΜΟ

Φέτος συμπληρώνονται 200α γενέθλια του Frederick Law Olmsted, που θεωρείται ο ιδρυτής του επαγγέλματος της αρχιτεκτονικής τοπίου. Εξακολουθούν να έχουν σημασία οι ιδέες του στον ταχέως αστικοποιημένο κόσμο του σήμερα; Jayne Miller, πρόεδρος του World Urban Parksζήτησε από παγκόσμιους αρχιτέκτονες τοπίου και ηγέτες πάρκων να σταθμίσουν κατά τη διάρκεια της τελευταίας διαδικτυακής συνομιλίας που διοργάνωσε Olmsted 200.

Για Kongjian YuΦΑΣΛΑ, ιδρυτής της Tourscape και καθηγητής και κοσμήτορας, Κολλέγιο Αρχιτεκτονικής και Αρχιτεκτονικής Τοπίου στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου, «Ο Όλμστεντ εξακολουθεί να είναι σχετικός γιατί ήξερε πώς να καλύψει βασικές ανθρώπινες ανάγκες. Έφερε πίσω τη φύση στην πόλη, η οποία είναι τόσο σημαντική για το ανθρώπινο σώμα. Χρειαζόμαστε τη φύση για να πάρουμε ενέργεια. Χρειαζόμαστε όμως και ανοιχτό δημόσιο χώρο ως ομάδα. Πίστευε ότι ο πράσινος χώρος σημαίνει ίσος χώρος».

«Ο Όλμστεντ ήξερε ότι αν αγαπάς τη φύση, θα τη φροντίζεις. Η εξύψωση της φύσης είναι να εκπολιτίσεις τον εαυτό σου. Αν εξυψώνουμε τη φύση, εκπολιτίζουμε και τους ανθρώπους. Μπορούμε να εκπολιτίσουμε πόλεις», είπε ο Yu.

Ο Olmsted ήταν ένας από τους πρώτους που διατύπωσε την αξία της φύσης για έναν αστικοποιημένο κόσμο, είπε ο Yu, ο οποίος έχει μεταφράσει πολλά από τα δοκίμια του Olmsted στα κινέζικα.

Στη δεκαετία του 1880, όταν ο Όλμστεντ ήταν στο απόγειό του, σχεδόν το 30 τοις εκατό του πληθυσμού των ΗΠΑ ήταν αστικός. σήμερα, είναι 70 τοις εκατό. Αντίθετα, η Κίνα ήταν μόλις 10 τοις εκατό αστική μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες και στη συνέχεια η χώρα πέρασε από μια ταχεία περίοδο αστικοποίησης, φτάνοντας σε ποσοστό αστικοποίησης σχεδόν 65 τοις εκατό μέχρι το 2022.

«Η αστικοποίηση είναι πλέον παγκόσμια και όλοι μπορούμε να μάθουμε από όσα γνώριζε ο Olmsted πριν από 150 χρόνια. Ήταν 150 χρόνια μπροστά από τον υπόλοιπο κόσμο».

«Ο Όλμστεντ κολλάει μαζί μας γιατί ήξερε ότι τα τοπία έχουν να κάνουν με την παροχή σωματικών, ψυχολογικών και κοινωνικών οφελών — μπορεί ακόμη και να είναι σύμβολα συλλογικής ταυτότητας», είπε. Ρόμι Χεχταναπληρωτής καθηγητής στη Σχολή Αρχιτεκτονικής, Ponticia Universidad Católica de Chile.

«Μου φαίνεται ότι το Olmsted είχε να κάνει με την αναπαράσταση των πόλεων ως ένα ολόκληρο μέρος με ολόκληρα τοπία», δήλωσε η Alison Barnes, Διευθύνουσα Σύμβουλος. Αρχή Νέου Εθνικού Πάρκου Δασώνπρόεδρος του Green Halo Partnershipκαι μέλος του διοικητικού συμβουλίου Πόλη του Εθνικού Πάρκου του Λονδίνου.

Η δουλειά του ίδιου του Μπαρνς με Πόλη του Εθνικού Πάρκου του Λονδίνου είναι ένα «μοντέρνο κίνημα Olmsted», υποστήριξε ο Miller. Πρόκειται για «όλοι ωφελούνται και συνεισφέρουν στην αστική φύση, για τον βαθύ εκδημοκρατισμό της φύσης», είπε ο Μπαρνς.

«Πιστεύουμε ότι οι πόλεις πρέπει να είναι ενδιαιτήματα για εμάς. Θα πρέπει να είμαστε σε θέση να χαθούμε στη φύση στις πόλεις και να συνδεθούμε με τη φύση όπου κι αν βρισκόμαστε».

«Νομίζω ότι ο Olmsted είπε ότι η χρησιμότητα υπερτερεί στο στολίδι. Η χρησιμότητα είναι η σύνδεση με την ανάγκη μας για φύση. Υπάρχει πολλή συνέργεια με τη δουλειά μας και του Olmsted. Είναι σημαντικό να ανανεώσουμε αυτές τις ιδέες».

Η πανδημία προκάλεσε μεγάλους αριθμούς αστών να εγκαταλείψουν την πόλη και να αγοράσουν σπίτια, μερικές φορές αόρατα, σε πιο φυσικές αγροτικές περιοχές, είπε ο Μίλερ. Θα μπορούσε αυτό να είναι το πρώτο σημάδι μιας επιβράδυνσης της παγκόσμιας αστικοποίησης;

«Πιστεύω ότι περισσότερη αστικοποίηση είναι αναπόφευκτη. Οι ανθρώπινες κοινότητες πάντα εξελίχθηκαν σε αστικές. Θα μπορούσε να είναι μια όμορφη διαδικασία ριζωμένη στη φύση», είπε ο Hecht.

Αλλά για να συμβεί αυτό, περισσότερες πόλεις θα πρέπει να ακολουθήσουν το μοντέλο του Olmsted. «Ήταν ένας ακτιβιστής που ζητούσε αστική βελτίωση, αίσθηση κοινότητας και διαφοροποίηση των ευκαιριών».

Για τον Μπαρνς, είναι λιγότερο να ακολουθήσει μια φιγούρα που μοιάζει με το Όλμστεντ και περισσότερο να εμπλακεί και να ενδυναμώσει τις κοινότητες να αναλάβουν δράση — να «δημιουργήσουν ζήτηση για τη φύση». Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ορισμένα αναπτυξιακά έργα που θα είχαν αρνητικό αντίκτυπο σε φυσικές περιοχές δεν έχουν πραγματοποιηθεί λόγω «ισχυρών και ζωντανών» κοινοτικών ομάδων.

Η πρόσβαση στον χώρο πρασίνου είναι θεμελιώδης ανθρώπινη ανάγκη. «Είναι απαραίτητο». «Δεν είναι μόνο οι αρχιτέκτονες τοπίου στα άλογά τους, αλλά και για τη διασφάλιση της ποιότητας ζωής μας».

Δυστυχώς, η πρόσβαση στην αστική φύση εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά άνιση στους ανεπτυγμένους και αναπτυσσόμενους κόσμους, ακόμη και όπου υπάρχει σημαντική συμμετοχή της κοινότητας. Για παράδειγμα, στο Σαντιάγο της Χιλής, που έχει έξι εκατομμύρια κατοίκους σε 200 χιλιάδες στρέμματα, «το 37 τοις εκατό του πληθυσμού έχει μόλις 33 τετραγωνικά πόδια κατά κεφαλήν χώρο πρασίνου, ενώ το 0,5 τοις εκατό έχει 200 ​​τετραγωνικά πόδια κατά κεφαλήν», είπε ο Χεχτ. Υπάρχει επίσης άνιση συντήρηση αυτών των χώρων και άρα άνιση ποιότητα πάρκου.

Αυτό σημαίνει ότι «χρειαζόμαστε μια πράσινη ανάκαμψη» που φέρνει περισσότερα πάρκα σε περισσότερους ανθρώπους. «Οι ηγέτες έχουν την υποχρέωση να δεσμεύουν τις κοινότητες για την επίτευξη αυτών των στόχων. Πρέπει να ξεκινήσουμε με τους ηγέτες».

Μαζί με την ταχεία αστικοποίηση, οι χώρες σε όλο τον κόσμο πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουν την κλιματική κρίση. Ο Miller ρώτησε: Τι θα πρότεινε ο Olmsted για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής — πράσινες υποδομές και λύσεις βασισμένες στη φύση;

«Το πρώτο κύμα ήταν το κύμα του Όλμστεντ – για να πρασινίσει η πόλη. Το δεύτερο κύμα ήταν να σχεδιάσει με τη φύση σε περιφερειακή κλίμακα, όπως Ο Ian McHarg πρότεινε. Τώρα με την εκβιομηχάνιση και την αστικοποίηση σε παγκόσμια κλίμακα, χρειαζόμαστε ένα τρίτο κύμα – για να μεταμορφώσουμε τον κόσμο», υποστήριξε ο Yu.

«Χρειαζόμαστε νέες υποδομές βασισμένες στη φύση. Δεν μπορούμε πλέον να βασιζόμαστε σε σκυρόδεμα, χάλυβα και χημικά. Τα θαλάσσια τείχη και οι πύλες αναπόφευκτα θα αποτύχουν. Πρέπει να σχεδιάσουμε οικολογική υποδομή» για ολόκληρο τον πλανήτη.

«Ο Όλμστεντ πρόσφερε έναν τρόπο. Το σμαραγδένιο κολιέ του στη Βοστώνη ήταν προσαρμοστικό με ένα λασπωμένο ποτάμι. Έδωσε χώρο για το νερό, τους βάλτους και τα πεδινά. Αυτό είναι ένα μοντέλο προσαρμογής στην κλιματική αλλαγή».